24. Kolejne dni

Starałam się ze wszystkim nadążyć - czyli na pierwszym miejscu przede wszystkim lekcje, nauka i dopiero potem przyjaźń i rodzina. Cóż... Nikt nie mówił, że będzie łatwo na ostatnim roku w Hogwarcie. Często zarywałam noce dla napisania wypracowań (szczególnie tych z transmutacji, eliksirów i zaklęć). W dzień wyglądałam jak chodzący trup - nawet Dora to potwierdziła. Przestałam praktycznie gadać z Rogaczem, co zaczęło szkodzić naszej przyjaźni - dokładnie tak samo jak próchnica niszczy zęby.
- Dlaczego nie było cię w zeszłym tygodniu z nami w Hogsmeade? - zapytał któregoś dnia.
- Przepraszam, nie mogłam. Byłam zajęta -odpowiedziałam.
- A co takiego ważnego cię zatrzymało, że nie mogłaś z nami iść?
- Zadania i nauka. Nie nadążam za tym wszystkim - pożaliłam się.
I z każdym dniem było coraz gorzej. Nasze rozmowy ograniczały się tylko do jednego zdania na dzień. Po kolejnej nieprzespanej nocy postanowiłam, że to koniec. Poświęcę się dla przyjaźni. Próbowałam pogadać z Dorcas. Była trochę wściekła.
- Nagle chcesz ze mną gadać?
- Wiem, że głupio zrobiłam i w ogóle, ale musiałam to wszystko zaliczyć. Rozumiesz, prawda?
- Nie, nie rozumiem. Porzuciłaś swoich przyjaciół w tym mnie. Dla nauki.
- Przepraszam, nie chciałam, żeby tak wyszło. Przebaczysz mi?
- Ech... - westchnęła głośno. - No dobrze. Ale nie wykręcaj mi więcej takich numerów, ok? I idź przeproś chłopaków. Martwią się o ciebie.
- Oczywiście! - i w podskokach wybrałam się do dormitorium Huncwotów.
Zatrzymałam się przed drzwiami i zapukałam. Również nie byli zachwyceni moją "nieobecnością". Ostatecznie przebaczyli mi mój postępek. Mam nadzieje, iż od jutra wszystko będzie tak jak dawniej. Później, w Pokoju Wspólnym pogadałam z Rogaczem. Ponarzekaliśmy na zadania, wypracowania i inne rzeczy. Pod koniec dnia zadowolona usnęłam.

23. Przeprosiny

Rozległo się pukanie do drzwi. Jak to możliwe, że Dorcas tak wcześnie wróciła? Jednak kiedy podniosłam wzrok, okazało się, iż w progu wcale nie stoi moja przyjaciółka.
- Czego chcesz? - zapytałam chłodno Rogacza.
- Chciałem cię przeprosić za to wszystko... - odpowiedział.
- To sobie przepraszaj. I chciałam ci podziękować za zepsucie walentynek. Udało ci się! - odparłam.
- Ale to nie miało tak być! - usprawiedliwiał się James.
- A jak niby? - zapytałam.
- No... Inaczej...
- Czyli?
- Nieważne jak. Nie gniewasz się już na mnie?
- Durne pytanie. Oczywiście, że się gniewam! Jak można być tak głupim, żeby zostawić swoją przyjaciółkę samą i przez resztę balu mieć ją gdzieś?
- Ej, nie obrażaj mojej inteligencji!
- No to jak wytłumaczysz swoje zachowanie?
- Już mówiłem, to nie miało tak wyjść!
- Ale nie odpowiedziałeś jak to według ciebie miało wyglądać.
- A po co ci to wiedzieć?
- Jestem po prostu ciekawa, z jakiej racji wymyśliłeś ten jakże kretyński pomysł.
- To nie był mój pomysł!
- No to w takim razie czyj?
- To od poczatku był pomysł Łapy. Miałem tym mądrym sposobem wzbudzić u ciebie zazdrość. Wyszło odwrotnie. Jesteś wściekła.
- Och... - odebrało mi to całą parę z ust.
- Czy takie usprawiedliwienie cię satysfakcjonuje?
- Nie bardzo - odrzekłam. - Zachowałeś się po prostu głupio, a twoje wytłumaczenia są naprawdę nędzne.
- Wiem, przepraszam. Podobno zepsułem ci wieczór, chociaż jeszcze może nie do końca. Bal nadal trwa. Idziemy zatańczyć?
Zastanowiłam się chwilę, zanim udzieliłam odpowiedzi:
- W porządku, ale daj mi chwilę.
- Jasne. Spotkamy się w Wielkiej Sali - powiedział i wyszedł.
Zaczęłam szybko przebierać się w kreacje pożyczoną od Dorcas. I postarałam się jako-tako ułożyć włosy, w które wpięłam broszkę w kształcie motyla ozdobioną drobnymi, zielonymi kamykami. Była pod łóżkiem. Przed balem walentynkowym szukałam jej i nie mogłam znaleźć.
W końcu udałam się do Wielkiej Sali. Rogacz już na mnie czekał.
- No to co? Tańczymy? - zapytał.
- Uhm... - odpowiedziałam i po chwili już kręciliśmy piruety na parkiecie.
Leciały właśnie najlepsze hity, a ja całkowicie straciłam rachubę czasu. Nie wiem ile piosenek już przetańczyłam, ale uczniowie pomału zaczęli się ulatniać. Właśnie nadeszła ostatnia, końcowa piosenka - chyba najwolniejsza z nich wszystkich.
- I jak? Wieczór uratowany? - zapytał.
- Tak. Po okropnym początku, wszystko dobrze się kończy - odpowiedziałam.